อวัยวะไหนที่สำคัญที่สุด

อวัยวะไหนที่สำคัญที่สุด
คำถามแม่
แม่ของผมเคยถามผมว่า ส่วนไหนของร่างกายที่สำคัญที่สุด
ตลอดหลายปีที่ผ่านมาผมได้ทายสิ่งที่ผมคิดว่ามันเป็นคำตอบที่ถูก
เมื่อตอนผมยังเป็นเด็กเล็กผมเคยคิดว่าเสียงเป็นสิ่งที่สำคัญมากสำหรับเราในฐานะที่เป็นมนุษย์ดังนั้น ผมจึงบอกแม่ว่า "มันคือ หู ผมไง"แต่แม่บอกว่า
"ไม่ใช่จ้ะ คนจำนวนมาก หูหนวกแต่ก็ยังอยู่ได้"
ลูกลองคิดดูไปก่อนนะ แล้วเร็วๆนี้แม่จะถามลูกใหม่

หลายปีผ่านไปก่อนที่ แม่จะถามผมเรื่องนี้อีกครั้งตั้งแต่ที่ผมทายผิดครั้งแรก
ผมก็พยายามครุ่นคิดหาคำตอบที่ถูกต้องตลอดมาและในตอนนี้ผมบอกกับแม่ว่า "การมองเห็นสำคัญมากสำหรับทุกๆคนดังนั้นมันต้องเป็นตาของเราแน่เลย ที่สำคัญที่สุด"แม่มองมาที่ผม และบอกกับผมว่า
"ลูกเรียนรู้ได้เร็วมากแต่ว่าคำตอบก็ยังไม่ถูกจ้ะเพราะว่า ยังมีคนอีกมากมายที่ตาบอดแต่ก็ยังอยู่ได้"

อึ้งไปอีกครั้ง แต่ผมก็ยังคงพยายามค้นคว้าหาความรู้ต่อมาอีกหลายปีและแม่ก็ยังคงถามผมอีก หลายครั้ง และทุกครั้งคำตอบของแม่ก็คือ "ไม่ใช่จ้ะแต่ลูกก็ฉลาดขึ้นทุกๆครั้ง นะจ๊ะ ลูกรัก"
จนเมื่อปีที่แล้ว ปู่ของผมตายลงทุกคนในบ้านเศร้าใจกันมาก ทุกคนร้องไห้แม้แต่พ่อของผมก็ร้องด้วยผมจำได้ดีเพราะว่ามันเป็นเพียงครั้งที่สองที่ผมเห็นพ่อร้องไห้ แม่มองมาที่ผมตอนที่เรากล่าวคำอำลาครั้งสุดท้ายต่อคุณปู่แล้วแม่ก็ถามผมว่า
"ลูกรู้หรือยังส่วนไหนของร่างกายเราสำคัญที่สุดลูกรัก"ผมรู้สึกงุนงง ที่แม่ถามผมตอนนี้ผมคิดตลอดมาว่าคำถามนี้เป็นเกมส์ระหว่างผมกับแม่
แม่มองเห็นสีหน้ามึนของผมและก็บอกว่าคำถามนี้สำคัญมากลูกมันแสดงให้เห็นความจริง ในชีวิตของเราสำหรับอวัยวะต่างๆที่ลูกเคยบอกกับแม่ว่าสำคัญในอดีตที่ผ่านมา
และแม่ได้บอกกับลูกว่า มันผิดมาตลอดพร้อมกันนั้นแม่ก็ได้ยกตัวอย่างให้ลูกฟังว่าทำไมมันถึงผิดแต่ว่าวันนี้เป็นวันที่ลูกจะได้เรียนบทเรียนที่สำคัญที่สุด
แม่ ก้มลงมองมาที่ผมด้วยความรู้สึกลึกซึ้งอย่างที่แม่คนหนึ่งจะทำได้ผมเห็นตาแม่เอ่อด้วยน้ำตา และแม่ก็พูดว่า
"ลูกรักส่วนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของลูกก็คือ บ่า จ้ะ"
ผมถามแม่ว่า "เป็นเพราะว่ามันคอยรองรับหัวของเราไว้ใช่มั้ยครับ"
แม่ตอบว่า "ไม่ใช่จ้ะ
แต่เป็นเพราะว่ามันสามารถรองรับศีรษะของเพื่อนของเราหรือคนที่เรารัก เมื่อยามที่เค้าร้องไห้
คนเราทุกคนต้องการบ่าใครซักคนไว้คอยซบยามร้องให้ในบางช่วงเวลาของชีวิต”ลูกรัก แม่เพียงแต่หวังว่าลูกจะมีเพื่อนและคนรักที่จะมีบ่าพร้อมที่จะให้ลูกซบตอนร้องไห้ยามเมื่อลูกต้องการ
ตรงนั้นเองที่ผมได้รู้ว่าสิ่งสำคัญที่สุดของร่างกายเราคือการไม่เห็นแก่ตัวและมันคือความรู้สึกร่วมรับรู้กับความเจ็บปวดของคนอื่น
คนเราอาจจะลืม สิ่งที่คุณพูด.......
คนเราอาจจะลืมสิ่งทีคุณทำ.........
แต่ไม่มีใครลืม สิ่งที่ทำให้เค้า "รู้สึก" ได้......
ต้นฉบับของจม.ฉบับนี้มาจาก ไหนไม่ทราบ
แต่มันจะนำพรประเสริฐมาสู่คนที่เผยแพร่ข้อความนี้ออกไปต่อๆกัน

เพื่อนที่ดีก็เหมือนดวงดาวบนท้องฟ้า....คุณไม่ได้เห็นมันตลอดเวลาหรอกแต่คุณรู้ว่า พวกเค้าอยู่ที่ตรงนั้นกับคุณ ตลอดเวลาหัวข้อนี้โพสจากกระดาน สนธยาวาไรตี้
http://www.sonthayaonline.com/forums/,
ลิงค์ URL:http://www.sonthayaonline.com/forums/viewthread.php?tid=4483