ครั้งหนึ่ง... ขณะที่กำลังนั่งอ่านหนังสือเพลินๆ อยู่ในสวนสาธารณะ ฉันได้ยินเสียงร้องไห้ ดังใกล้เข้ามา หลังจากเงยหน้าขึ้นมาดู ก็เห็นผู้ชายวัยคุณพ่อคนหนึ่งกำลังปั่นจักรยานผ่านตรงหน้า ตามหลังมาด้วยหนูน้อยเจ้าของเสียงอายุประมาณ 7-8 ขวบ ที่ขานั้น...กำลังปั่นจักรยานคันน้อย แต่ปาก...ก็ตะเบ็งเสียงร้องไห้เพื่อเรียกร้องความสนใจ หวังจะให้คุณพ่อ หันกลับมาช่วย จากการประเมินสถานการณ์ ฉันคิดว่าเด็กน้อยคนนี้กำลังอยากถอดใจ เพราะคิดว่าตัวเองคงปั่นจักรยานต่อไปไม่ไหวแล้ว แต่งานนี้- -ดูเหมือนคุณพ่อจะไม่ใจอ่อนง่ายๆ กลับปั่นจักรยานของตัวเองต่อไปเรื่อยๆ ส่วนคุณลูก...ก็ตะเบ็งเสียงต่อไปเรื่อยๆ เช่นกัน จนกระทั่ง อีกอึดใจหนึ่ง คุณพ่อก็เลี้ยวรถกลับมา แต่สิ่งที่เกินความคาดหมายของฉันก็คือ คุณพ่อ...ไม่ได้กลับมาช่วย แต่เขากลับมาเพื่อบอกประโยคหนึ่งกับลูกตัวเองว่า “ น้อง......ครับ พ่อว่า ให้ลูกเปลี่ยนจากออกแรงตะเบ็งเสียง มาเป็นออกแรงปั่นจักรยานดีกว่านะครับ” แล้วคุณพ่อใจเด็ด ก็ปั่นจักรยานต่อไป... ส่วนลูกชาย...ก็ค่อยๆลดเสียงลง แล้วปั่นจักรยานคันน้อยต่อไปอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก ......................................... หลายครั้ง...ที่บางคนอาจเคยทำตัวคล้ายๆกับเด็กน้อยคนนี้ แต่เราจะรู้บ้างมั้ยว่า ในตัวเรา ก็สามารถเปลี่ยนวิธีคิดของตัวเอง จาก ‘เด็กน้อย’ เป็น ‘คุณพ่อ’ ได้ในเวลาเดียวกัน เมื่อไหร่ที่เกิดความรู้สึกว่าตัวเองกำลัง ‘ไม่ไหว’ อยากให้ลองถามตัวเองดูใหม่ว่า ที่ ‘ ไม่ไหว ’ นั้นน่ะ เป็นเพราะเรา...แค่ไม่อยากจะสู้รึเปล่า มีความจริงอันหนึ่งที่หลายคนอาจจะลืม ก็คือ ก่อนที่ทุกคนจะหมดแรงนั้น ธรรมชาติยังมอบ ‘ กำลังเฮือกสุดท้าย ’ ให้เสมอ และที่เราไม่หยิบมันออกมาใช้ ก็เพราะเราลืมหรือกำลังเหนื่อยกับการตีโพยตีพายอยู่รึเปล่า ในทุกปัญหาย่อมมีวิธีคลี่คลายที่ถูกจุดและมีช่วงเวลาแก้ที่เหมาะสม อยู่ที่เราเองเท่านั้น ว่าจะเริ่มต้นเมื่อไหร่ และเปลี่ยนแปลงมันอย่างไร ที่สำคัญอย่ายอมแพ้...ถ้ายังไม่หมดเวลา. ........................................................................................................
จากหนังสือ : แปลงเพาะชำ วันดีๆ โดย ปูปรุง สำนักพิมพ์ใยไหม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น